W ocenie skutków regulacji zauważono, że nowela ustawy o efektywności energetycznej z 20 kwietnia 2021 r. doprecyzowała kwestie związane z umowami o poprawę efektywności energetycznej.

Zgodnie z art. 7 ust. 3 ustawy o  efektywności energetycznej, zobowiązania wynikające z umowy o poprawę efektywności energetycznej nie wpływają na poziom państwowego długu publicznego oraz deficyt sektora finansów publicznych, w przypadku gdy dostawca usług związanych ze zużyciem energii ponosi większość ryzyka budowy i ryzyka uzyskania gwarantowanego poziomu średniorocznych oszczędności energii z uwzględnieniem wpływu na wymienione ryzyka czynników, takich jak gwarancje i finansowanie przez dostawcę usług związanych ze zużyciem energii oraz alokacja aktywów po zakończeniu trwania umowy.

Natomiast zgodnie z art. 7 ust. 6 ustawy, w sprawach nieuregulowanych w ustawie, do tych umów będą miały zastosowanie przepisy ustawy o partnerstwie publiczno-prywatnym, z pewnymi wyjątkami, w tym dotyczącymi art. 7 ust. 1 i 2 ustawy o ppp, które definiują umowę o partnerstwie publiczno-prywatnym. Przepisy te wchodzą w życie z dniem 1 stycznia 2022 r.

Jak wskazano w OSR, obecnie umowa o poprawę efektywności energetycznej może być zaliczona do kategorii tytułu dłużnego - kredyty i pożyczki jako umowa o partnerstwie publiczno-prywatnym, która ma wpływ na poziom państwowego długu publicznego, albo jako umowa nienazwana o terminie zapłaty dłuższym niż rok, związana z finansowaniem usług, dostaw, robót budowlanych, które wywołują skutki ekonomiczne podobne do umowy pożyczki lub kredytu.

„W związku z powyższymi zmianami ustawowymi, w celu uniknięcia wszelkich wątpliwości, do którego tytułu dłużnego należy zaliczyć wskazaną wyżej umowę, jeśli ma wpływ na poziom długu publicznego, należy dokonać zmiany rozporządzenia poprzez wskazanie tej umowy obok umowy o partnerstwie publiczno-prywatnym w kategorii tytułu dłużnego - kredyty i pożyczki” – podkreślono w dokumencie.

kic/