Chociaż skończył już 97 lat, trudno jest się pogodzić z faktem, że nie ma go wśród nas. To uczucie towarzyszy nam, gdy odchodzi ktoś wielki i kochany. Wszyscy zapamiętamy go u boku ukochanej żony Róży, wśród stosów książek zgromadzonych w małym mieszkanku na Chabrach.

Zbyszko Bednorz wpisuje się swoim życiorysem we wzór patrioty, niezłomnego w walce o Ojczyznę, kierującego się wartościami, o które w obecnych czasach coraz trudniej.

Urodził się w 1913 roku w Skalmierzycach. Jego młodość przypadła na czasy wojny i okupacji. Został wysłany do Warszawy jako pracownik Delegatury Rządu na Kraj i Sekcji Zachodniej Departamentu Informacji i Prasy Okręgu Śląskiego. Wziął udział w Powstaniu Warszawskim, a po jego upadku przeniósł się do podziemia. W 1948 r. został aresztowany przez UB, a w 1950 r. sąd komunistyczny skazał go na 15 lat więzienia. Dzięki wsparciu i staraniom wielu środowisk został wypuszczony na wolność pod koniec 1951 roku.

W walczącej Warszawie poznał łączniczkę „Izę”, którą poślubił i przeżył resztę swojego długiego życia. Zbyszko i Róża Bednorzowie w latach 50-tych przenieśli się do Opola, z którym związali się na zawsze.

Zbyszko Bednorza znamy jako poetę, pisarza, krytyka literackiego, prezesa Związku Literatów Polskich, publicystę w „Odrze”, „Tygodniku Powszechnym”, „Gościu Niedzielnym”, „Kierunkach”. W jego dorobku literackim znajdujemy około 30 książek. Ostatni tomik wspomnień „Pielgrzymowanie nasze niepojęte” zostało uhonorowane nagrodą artystyczną przez marszałka województwa opolskiego. W 1993 Rada Miasta Opola nadała mu tytuł Zasłużonego Obywatela Miasta Opola, został również wyróżniony tytułem Honorowego Obywatela Województwa Opolskiego oraz uzyskał pierwszy w historii Uniwersytetu Opolskiego tytuł honorowego profesora.

Opolanie będą mogli go pożegnać w najbliższy piątek 3 grudnia. Zostanie pochowany w Alei Zasłużonych cmentarza na Półwsi.



Źródło: Portal Urzędu Miejskiego


zam. tb/