Komorniki: Badania archeologiczne

Na przełomie czerwca i lipca br., na terenie projektowanych: placu zabaw, boiska i bieżni przy szkole przeprowadzone zostały badania archeologiczne, które objęły powierzchnię 31,6 arów. Zarysy obiektów archeologicznych były dobrze widoczne na tle calca, który stanowiła pomarańczowo-żółta glina.
W trakcie prowadzonych prac zarejestrowano 53 obiekty archeologiczne, pozyskano 2362 fragmenty ceramiki, 1665 kości zwierzęcych pokonsumpcyjnych, 162 bryłki polepy, pięć odłupków krzemiennych, cztery kabłączki skroniowe, 11 haków żelaznych, dwa przęśliki gliniane, pięć noży żelaznych, dwa rozcieracze kamienne, sześć gwoździ żelaznych, fragment ostrza siekiery, grot żelazny, sierp żelazny, 81 fragmentow dysz glinianych, dwa żużle z wnętrza ich. Znaleziono również 1192 bryłki żużlu oraz rudy żelaza.

Zarejestrowane obiekty należy łączyć z osadnictwem wczesnośredniowiecznym. 

 
Na stanowisku w przeważającej mierze występowały jamy o bliżej nieokreślonej funkcji. Drugą grupę pod względem liczebności stanowiły jamy posłupowe. Sporą grupę obiektów stanowiły paleniska. Odkryto również kilka półziemianek o nieznanym przeznaczeniu. Możliwe, że jeden z obiektów pełnił funkcję mieszkalną. 

Znaleziska mogą potwierdzić tezę, że na stanowisku odkryto osadę, tzw. rudników, gdzie zajmowano się jedynie pozyskiwaniem żelaza. Wydaje się, że zbadana część stanowiska miała charakter osadniczy i stanowiła zaplecze gospodarcze dla ludności zajmującej się pozyskiwaniem żelaza z rudy darniowej.
Określenie chronologii śladów umożliwia liczny materiał ruchomy. Materiał ceramiczny pozyskany z wnętrza obiektów ma charakter bardzo jednorodny, fragmenty skorup pochodzą z naczyń całkowicie obtaczanych na kole garncarskim. Motywy zdobnicze występujące na naczyniach są zestandaryzowane. Ornament występuje w postaci dookolnych żłobków, niekiedy z wielokrotną kombinacją linii falistych wykonanych kilkuzębnym grzebieniem, znajdujących się w górnej partii brzuśca. Występują również w połączeniu z ukośnymi lub soczewkowatymi nacięciami. Ceramikę można datować od połowy XII do połowy XIII w. Materiałem pozwalającym na uściślenie datowania są odkryte dwa kabłączki skroniowe. Pojawił się one w XII w. i używane były do początku XIV w. Na podstawie materiału można wnioskować, że osada zlokalizowana w pobliżu Plewisk mogła funkcjonować od połowy XII do połowy XIII w., ze szczególnym uwzględnieniem pierwszej połowy XIII w. 

Pierwsza wzmianka o wsi w źródłach pisanych pojawiła się w dokumencie Władysława Odyńca z 1237 roku. W 1335 roku nastąpiła lokalizacja wsi Plewyscze na prawie niemieckim, na obszarze 4 łanów sprzedanych przez biskupa Jana Łodzię braciom Pawłowi i Michałowi. Nowe informacje pozyskane z wykopalisk przeprowadzonych w 2017 roku, mogą potwierdzić tezę wysnutą na podstawie poprzednich badań, że wzmianka z 1237 roku dotyczy znalezionej osady. Badania w obecnym roku potwierdzają również tezę, ze osada ma swoją kontynuację w stronę torów kolejowych. Możliwe jest, że w tej części znajdowała się część mieszkalna lub związana z dalszą obróbką żelaza.