W wystąpieniu pokontrolnym, skierowanym do burmistrza Siemiatycz, RIO w Białymstoku wyjaśniła, że w regulaminie wynagradzania pracowników urzędu nie można różnicować dodatków specjalnych uwzględnianych przy naliczaniu dodatkowego wynagrodzenia rocznego ze względu na źródło ich finansowania. Chodziło o ujęcie w regulaminie wynagradzania pracowników zapisu, że do podstawy wymiaru dodatkowego wynagrodzenia rocznego nie wlicza się dodatku specjalnego finansowanego ze środków zewnętrznych, chyba że w projekcie w związku, z którym został przyznany dodatek specjalny, zostały przewidziane środki na wypłatę tego wynagrodzenia. RIO wskazała, że takie zapisy w regulaminie nie mają podstaw prawnych.

„Ani z przepisów art. 39 ust. 1 i 2 ustawy o pracownikach samorządowych – stanowiących podstawę opracowania regulaminu wynagradzania – ani (…) z przepisów powszechnie obowiązujących określających zasady ustalania podstawy obliczenia dodatkowego wynagrodzenia rocznego nie wynika, aby pracodawca był upoważniony do modyfikowania w regulaminie wynagradzania podstawy naliczania tego wynagrodzenia, w tym ze względu na źródło finansowania składników wynagrodzenia pracownika podlegających uwzględnieniu w tej podstawie” – wskazała RIO. 

Jak przypomniano w wystąpieniu, zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 12 grudnia 1997 r. o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jednostek sfery budżetowej wysokość tzw. „trzynastki” to 8,5 proc. sumy wynagrodzenia za pracę otrzymanego przez pracownika w ciągu roku kalendarzowego, za który przysługuje to wynagrodzenie z uwzględnieniem wynagrodzenia i innych świadczeń ze stosunku pracy przyjmowanych do obliczenia ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy. 

„Świadczenia, których nie bierze się pod uwagę przy tych obliczeniach wynikają z przepisów § 14 w zw. z § 6 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 8 stycznia 1997 r. w sprawie szczegółowych zasad udzielania urlopu wypoczynkowego, ustalania i wypłacania wynagrodzenia za czas urlopu oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop (Dz. U. Nr 2, poz. 14). Są to m.in. jednorazowe lub nieperiodyczne wypłaty za spełnienie określonego zadania bądź za określone osiągnięcie, które pracownik otrzymał w rozliczanym roku” – wyjaśniła RIO. 

Przy ustalaniu wysokości dodatkowego wynagrodzenia rocznego nie uwzględnia się również wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy wskutek choroby.

Zgodnie z obowiązującymi przepisami wynagrodzenie roczne wypłaca się nie później niż w ciągu pierwszych trzech miesięcy roku kalendarzowego następującego po roku, za który ono przysługuje. Co do zasady, prawo do „trzynastki” w pełnej wysokości, pracownik nabywa po przepracowaniu u danego pracodawcy pełnego roku kalendarzowego. Prawo do proporcjonalnej wysokości wynagrodzenia dodatkowego pracownik nabywa po przepracowaniu co najmniej sześciu miesięcy. 

mr/