Najbliżej zachodu

Województwo lubuskie leży w zachodniej części Polski, graniczy z Niemcami. Przylega do środkowej części granicy państwowej, zajmując obszar na wschód od rzek - Odry i Nysy Łużyckiej.
Dwa główne miasta województwa - Gorzów Wielkopolski i Zieloną Górę - dzielą od stolicy Niemiec, Berlina, odpowiednio 134 i 182 kilometry. Stolica Polski, Warszawa, znajduje się w odległości około 450 kilometrów.
Oś Wschód-Zachód decyduje o rozwoju i przyszłości województwa. Tędy podąża sznur ludzi i pojazdów z jednej strony Europy do drugiej i z powrotem.
Będąc częścią rynku, który po upadku systemu komunistycznego przechodzi wielkie zmiany, województwo lubuskie podobnie jak cały kraj ma duże aspiracje cywilizacyjne. Chce się rozwijać szybciej.

Powikłane dzieje

Na przestrzeni dziejów Ziemia Lubuska wchodziła w skład różnych organizmów państwowych
i administracyjnych. Krzyżowały się tutaj wpływy i kultury, zwłaszcza Polski, Niemiec i Czech. Odbicie powikłanych losów tej ziemi znajdujemy w zabytkach kultury materialnej z różnych epok.
W X wieku tereny nad Środkową Odrą wchodziły w skład państwa i księstw polskich Piastów.
W wieku XIII nastąpiła ekspansja Brandenburgii, a w kolejnych stuleciach wpływy niemieckie rosły.
W wieku XVIII Ziemia Lubuska znalazła się w państwie pruskim. Rozwój kapitalizmu w następnym stuleciu nie przyniósł jednak uprzemysłowienia na wielką skalę. W wyniku przesunięcia granic po
II wojnie światowej obszar ten stał się częścią państwa polskiego.

W kulturowym tyglu

Na obszarze o powierzchni 13.984 km kw. - czyli ponad pięć razy większym niż wynosi powierzchnia Luksemburga i stanowiącym połowę terytorium Belgii - mieszka 1.023 tys. osób. Gęstość zaludnienia nie jest wielka i wynosi 73 osoby na kilometr kwadratowy.

Ludność miejska stanowi około 65% mieszkańców. Największe miasta to: Gorzów Wielkopolski - 126 tys. osób, Zielona Góra - 119 tysięcy, Nowa Sól - 42 tysiące, Żary - 41 tysięcy i Żagań - 28 tysięcy mieszkańców. Udział młodego pokolenia w całej populacji jest większy niż przeciętnie w Polsce. W roku 1999 w wieku przedprodukcyjnym było 25,9% Lubuszan. Mieszkańcy województwa to niemal w stu procentach Polacy, potomkowie ludzi, którzy zasiedlali ten teren po wojnie w połowie lat czterdziestych. Wywodzili się oni z różnych stron dawnej Polski, co stworzyło na obszarze dzisiejszej Ziemi Lubuskiej swego rodzaju tygiel kulturowy. Wymieszanie różnych tradycji doprowadziło do ukształtowania społeczności jednorodnej, a przy tym otwartej na świat, gotowej zdobywać nowe umiejętności, dynamicznej i pełnej energii.

Uroda tej ziemi

Województwo leży na terenie nizinnym, ale jego krajobraz jest urozmaicony. Najwyższe wzniesienia liczą nieco ponad 200 m nad poziomem morza. Duże są zasoby wód powierzchniowych: oprócz licznych jezior pejzaż urozmaicają rzeki, w tym Odra, druga co do wielkości rzeka w kraju. Inne większe rzeki przepływające przez województwo to Warta, Noteć i Bóbr. Niemal połowę powierzchni województwa zajmują lasy, tworząc w niektórych okolicach kompleksy o unikalnych walorach, jak np. Puszcza Notecka.
Najcenniejsze pod względem przyrodniczym tereny objęte są ochroną prawną.

Spośród rzadziej spotykanych zwierząt występują m.in. takie gatunki jak daniele, jenoty, piżmaki, orły bieliki, rybołowy, czarne bociany i żurawie. Bardzo licznie reprezentowany jest popularny bocian biały. Wielką osobliwość stanowi rosnący w Piotrowicach (gmina Szprotawa) 750-letni dąb "Chrobry" o obwodzie pnia liczącym niemal 10 m. Klimat jest stosunkowo łagodny. Zimy są dość ciepłe, liczba dni z temperaturami spadającymi poniżej zera stopni Celsjusza jest mniejsza niż w innych regionach kraju. Słoneczne miesiące letnie powodują, że województwo jest atrakcyjnym terenem turystycznym. Miejscowe surowce naturalne to przede wszystkim zasoby żwiru, piasku i iłu. Kreda jeziorna wykorzystywana jest w rolnictwie jako wapno nawozowe. Udokumentowane są bogate zasoby węgla brunatnego. Ponadto stwierdzono występowanie gazu ziemnego, ropy naftowej i niewielkich ilości innych surowców mineralnych. W najbliższej przyszłości surowce te nie będą eksploatowane w skali mającej istotne znaczenie gospodarcze. Jakkolwiek na tle kraju Ziemia Lubuska wyróżnia się korzystnie pod względem jakości środowiska naturalnego, to w trosce o jego walory kładzie się coraz większy nacisk na ograniczanie emisji wszelkiego rodzaju zanieczyszczeń.

Kto tutaj rządzi?

Województwo w obecnym kształcie istnieje od początku 1999 roku, kiedy to w rezultacie reformy administracyjnej kraju powstało na obszarze Polski 16 takich jednostek. Lubuskie zostało utworzone
z dwu wcześniejszych województw - gorzowskiego i zielonogórskiego - po dokonaniu niewielkich korekt terytorialnych na pograniczach z województwami sąsiednimi: zachodniopomorskim, wielkopolskim i dolnośląskim.
Na województwo składają się 83 gminy (w tym również miejskie), tworzące dwanaście powiatów ziemskich i dwa grodzkie. Rady gmin, miast i powiatów mają zróżnicowany skład polityczny będący efektem wyboru mieszkańców. Podejmują one - w postaci uchwał - najważniejsze decyzje dotyczące danej społeczności lokalnej i powierzają ich wykonanie zarządom, na których czele stoją w gminach wójtowie, w miastach burmistrzowie lub prezydenci, a w powiatach starostowie.
Władzą samorządową województwa jest 30-osobowy sejmik z siedzibą w Zielonej Górze. Jego decyzje wykonuje liczący 5 osób zarząd województwa, którym kieruje marszałek.
Ze względu na dużą centralizację finansów publicznych w Polsce zmartwieniem wszystkich władz samorządowych jest niewielki udział środków własnych w ich budżetach.
Administrację rządową w województwie reprezentuje wojewoda, którego siedziba znajduje się w Gorzowie Wielkopolskim.